Er moet mij iets van het hart

Er moet me iets van het hart over hoe bureaucratisch het nederlandse zorg systeem in elkaar zit en vooral de rol van zorgverzekeringen daarin.

Het maakt mij boos en verdrietig.

Veel mensen met complex vroegkinderlijk trauma staan lang op de wachtlijst, worden op veel plekken afgewezen omdat ze te complex zouden zijn etc.

En zorgverzekeraars die doen steeds moeilijker om de schaarse plekken die er wel zijn te vergoeden.
Ze verzinnen zelf nieuwe eisen en regels die je als client maar ook als ggz instelling niet zomaar kunt weten.
Lopende behandelingen moeten hierdoor stop gezet/drastisch vermindert worden.
Dat terwijl deze doelgroep vaak al heel veel afgewezen en opnieuw beschadigd is.
Schade die vaak is opgelopen al vanaf vroeg uit de jeugd en waar er vaak niet of verkeerd of veel te laat is ingegrepen door de hulpverlening.

Het gaat mij aan het hart, niet alleen voor mij en mijn eigen behandeling voor vroegkinderlijk trauma waar ik veel baat bij heb die hierdoor op losse schroeven staat midden in een heftig trauma stuk.
Maar ook voor de behandeling van mede lotgenoten.

Aan de telefoon bleef ik rustig, maar van binnen brak ik toen ik het hoorde.

Ik snap dat er regels zijn maar dit gaat wel ten koste van mensen.
Mensen die vaak al enorm veel schade hebben opgelopen ook binnen de hulpverlening en die met de juiste hulp kunnen opknappen.
Mensen die heel veel kunnen betekenen in deze maatschappij als er maar ruimte is voor herstel ook als het niet binnen de hokjes past van een standaard behandeling.