Bij ptss en trauma denken we al gauw aan de beelden die overspoelen van dat wat je overkomen is.
En inderdaad dat is een onderdeel van trauma en ptss, Echter is er bij trauma’s door kindermishandeling en emotionele verwaarlozing en seksueel misbruik in de jeugd ook nog een ander stuk.
Een stuk wat vraagt om andere ervaringen opdoen in het contact met mensen. Een stuk wat vraagt om open zijn naar andere mensen over wat er bij je leeft aan angst,verdriet, boosheid of vreugde etc.
Over echt contact aangaan zowel met jezelf als met de ander.
Bang zijn en ervaren dat er nu toch echt niks meer gebeurt ook als je kwetsbaar bent zelfs bij een man die emotioneel dichtbij komt! 😉
Na een heel proces te hebben doorlopen is er nu een proces wat ik misschien nog wel het moeilijkste vind van alle dingen die ik hierin al geleerd heb en heb mogen helen.
Het is een proces wat bestaat uit angst voelen en die verdragen en ondanks de angst vertrouwen dat de nieuwe ervaring echt daadwerkelijk een nieuwe ervaring wordt.
Dat nabijheid en kwetsbaarheid er ook kan zijn zonder allemaal nare gevolgen en verwachtingen. Dat ik dit mag ontvangen zonder daar heel veel voor terug te doen. Dit proces het frustreert mij vaak want wat kan het zwaar aanvoelen en tegelijkertijd omarm ik dit proces want het is ook de weg naar herstel en een leven krijgen met contacten die steeds minder gebaseerd zijn op mijn trauma patronen en ook steeds meer op leven ipv overleven.
Ik mag steeds meer mij worden en leren dat het nu toch echt veilig is om er te zijn met alles wat er is aan emotie en vooral ook dat ik het niet meer allemaal alleen hoef te doen en dat er mensen zijn die blijven staan ook als het even lastig is en mij en mijn angst met mildheid omarmen.
Ik leer steeds meer dat het nu veilig is en niet meer het toen en daar.
En wat misschien nog wel het mooiste is, ik durf steeds beter mezelf toe te staan om ook om die nabijheid te vragen als ik dat nodig heb en ik kan steeds wat meer mildheid voelen naar de dingen die er aangeraakt worden! ❤
Ik wordt steeds een beetje meer mij en dat maakt mij een dankbaar mens.
Jarenlang stond dit lied symbool voor de zorgvuldige en vooral hardnekkige bescherming die ik al heel vroeg opbouwde.
Vaak had ik frustratie omdat ik het gevoel had dat ik daardoor vastliep in verwerken.
Nu na jaren zijn er tranen en kan ik nog meer de weg bewandelen naar herstel en verwerken. Maar tegelijkertijd betekent het ook dat ik de deur niet meer dicht kan gooien. Dat ik het moet erkennen en in de ogen moet kijken. Dat ik de verbinding met de ander maar vooral met mezelf niet meer uit de weg kan gaan.
Na weken heel veel struggles op dit gebied en vaak bang zijn omdat de dam is gebroken en ik er minder controle over heb. Want waar gaat deze dam naar toe en met overtuigingen “ik ben kwetsbaar dus wat gaat degene die mij kwetsbaar heeft gezien nu doen? “
Zijn we er mee begonnen deze leeuw in de bek te kijken en ergens komt er weer wat lucht ondanks de angst.
Gister leerde mij dat trauma zoveel meer is dan alleen beelden (Het is ook je beschermingsmechanismes loslaten en andere verbindingen leren leggen en ook ervaren dat kwetsbaarheid oke is en dat mensen dat juist waarderen.)
Gister kreeg ik een mooi compliment terwijl mijn kwetsbaarheid zichtbaar was en die gaan we de komende periode ankeren en gebruiken. Als we de lijntjes rondom huilen en het toen en daar doorknippen. ❤❤
Triggers, Bij trauma ga je het liefst de triggers uit de weg. Want eng en het raakt aan oude pijn.
Menselijk contact kan soms ook zo’n enorme trigger zijn. Een gezichtsuitdrukking, een opmerking die raakt aan oude pijn die maakt dat je in een freeze gaat.
Het kunnen de kleine dingen zijn die kunnen maken dat je je weer een diep gekwetst en bang kind kan voelen. Waar dan vervolgens ook weer allerlei oordeel over kan zijn intern. Van de week was er iemand die een opmerking maakte die zorgde dat ik in een freeze ging. Een opmerking die waarschijnlijk heel anders bedoelt was en om te relativeren. Maar die voor mij echt weer zo’n typische trigger was.
Ik was boos op mezelf dat het mij zo gekwetst had en dat ik zo reageerde tot ik er over ging praten met de mensen om mij heen. En ze mij stuk voor stuk meegaven dat mijn gevoel er mag zijn en dat er ook iets gezonds in mijn reactie zit naast dat er heel veel oude pijn meespeelt waar ik mij bewust van ben.
Dat ik niet in de slachtoffer rol kruip maar juist in mijn kracht ga staan voor mijn grens door de actie die ik er aan verbonden heb toen ik langzaam begon te beseffen wat er aan de hand was.
Dit proces van verwerken is niet altijd het makkelijkste proces en soms heb je van die momenten dat je het even niet meer weet. Maar ook dat is oke, ik mag het er laten zijn en voor mezelf kiezen. Ik mag ervaren dat ook als ik geraakt ben in oude trauma pijn dat het nu anders is. Want nu kan ik namelijk voor dat gekwetste kind gaan staan. Haar serieus nemen en vragen wat ze van mij als volwassene nodig heeft. Dat laatste is nog een uitdaging maar wat ze nodig heeft is troost en iemand die voor haar opkomt en dat mag ik haar zelf leren geven.
De laatste weken gebeurt er ontzettend veel in mijn leven en in mijn proces. Ik kom dingen tegen die moeilijk zijn maar die uiteindelijk ontzettend veel opleveren. Van iemand die nooit huilt en niet in contact staat met wensen/behoeften en emoties naar iemand die kan huilen en andere kan toelaten in pijn en verdriet. Naar iemand die vraagt en aangeeft wat ze nodig heeft.
Ik mag voelen en daardoor komt er ook ruimte voor oprechte vreugde en verbinding. Zowel met mezelf als met de ander.
Het voelt soms zinloos en zwaar maar dan komen er toch weer van die kleine besef momentjes zoals vandaag.
Het is oke en ik mag mezelf zijn en daar hoort ook kwetsbaarheid bij die zichtbaar mag/kan zijn. Er is niemand meer die mij daar op kan afkeuren. Sterker nog de mensen die dat nu van mij zien die reageren vol compassie en vinden het juist krachtig. Ik ben wie ik ben gevormd door wat ik meemaakte maar ook iemand die nu andere keuze’s mag maken zoals de keuze om zichtbaar te zijn. Ik mag van mijn tranen diamanten maken van verbinding. Ik hoef mij niet meer te verstoppen of klein te maken.
Ik leef en dat leven mag ik steeds wat meer in eigen handen nemen en de pijn van het toen en daar steeds wat meer loslaten. 💞 Ik mag zijn en ik ben veilig al voelt dat nog niet altijd zo ik zat gevangen maar ik ben nu vrij en ik mag zijn wie ik wil zijn. 😊
Donderdag heb ik weer een hoop lading uit mijn rugzak mogen gooien en kwetsbaarheid? Dat is iets wat mag zijn en wat ik steeds wat meer leer omarmen!❤
De kracht van herhaling, Het is vaak iets wat we onderschatten maar het zijn nou juist die tegengestelde ervaringen en de kracht van herhaling die regelmatig helpen bij herstel als je onveilig opgroeit. Vandaag mocht ik weer een les geven voor mijn prachtige werk en het ging over het schuld gevoel na seksueel misbruik en überhaupt bij kindermishandeling. Over dat je niet stopt met van de ander houden maar dat je stopt met van jezelf houden. Dat we af moeten van het idee dat het de enge mannen zijn in de bosjes die kinderen misbruiken. Want in veel gevallen is juist die persoon waar je het niet van verwacht dader. Dat schuldgevoel zit diep bij veel slachtoffers. We onderschatten vaak dat het heel belangrijk kan zijn om te benoemen dat het niet de schuld is van een kind die dit meemaakt. Maar die ene zin het is niet jouw schuld en vooral de herhaling hiervan kan zo het verschil maken. Iets wat diep zit en wat zich jarenlang heeft herhaalt is niet zomaar verandert of uitgewist. Maar je kan er wel zijn en naast het kind gaan staan en vragen wat het kind nodig heeft en vooral niet loslaten en desnoods 100x uitleggen waarom het niet de schuld is van het kind en zo een kind andere ervaringen laten opdoen die bijdrage aan het referentie kader. Zo werkt het zelfs door tot diep in de volwassenheid van een kind wat onveilig opgroeit. Zo leer ik na een heel proces nu als volwassene alsnog dat het oké is om kwetsbaar te zijn en dat ik daar niet om afgekeurd zal worden en dat het nu veilig is. Puur door de kracht van herhaling en de andere ervaringen die ik opdoe en de reacties die ik nu krijg als ik moet ‘huilen of kwetsbaar ben. Van de week was er nog zo’n diep besef momentje (Want waarom mij schamen voor mijn tranen die ik had tijdens therapie toen het besef doordrong dat het niet mijn schuld was.) Toen ik van de week voor de zoveelste keer in dat patroon leek te schieten werd ik ook wat ongeduldig. Tot ik mij besefte dat ik het misschien nog wel 100x moet ervaren voor het kan veranderen en dat ik mezelf die tijd mag geven. ❤
6 jaar geleden besloot ik het roer om te gooien en vertrok ik naar Spanje voor een intensief paarden therapie traject in Maart om stappen te zetten in mijn proces naar helen. Ik was bang om het aan te gaan want een onderdeel van deze therapie was ook alleen heen reizen naar ‘Spanje.” Met het vliegtuig ging het nog wel, maar toen op het trein station kwam de paniek en kon ik niet de juiste trein vinden. Wat heb ik staan schelden en huilen daar op het station maar uiteindelijk met behulp van mijn begeleidster aan de telefoon kwam ik aan op bestemming. Wat volgde was een week van mijn diepste emoties in de ogen kijken. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als daar tijdens de therapie week. Maar wel steeds veilig achter de muren van de caravan. Het was een week waarin ik vooral leerde om wat meer naar binnen te gaan en wat meer vertrouwen te hebben in mezelf maar ook in andere mensen en het was de hele setting van geen contact hebben met de buitenwereld en verblijven in een afgelegen gebied in Spanje met alleen maar een mannelijke therapeut en een mede cliënt die tevens ook jongen was en de oefeningen met paarden en de spiegeling die dat teweeg hebben gebracht. Toen ik terug kwam uit dit traject was het dan ook te merken dat ik zichtbaar verandert was en meer in contact stond met mezelf. Wat volgde was een heel traject van trauma behandeling en leren de dingen die ik geleerd heb daar te integreren in mijn sociale contacten en in mijn leven. Nu 6 jaar later heb ik veel stappen gezet en ben ik dankbaar dat ik de sprong heb genomen naar dit traject hoe eng ik het ook vond. Ik sta nu voor zo’n nieuwe sprong in mijn leven en ergens wil ik er van wegrennen omdat het pijnlijk is om zo bij mezelf te komen. Ik sta al een tijdje ergens op de wachtlijst voor intensieve trauma behandeling van een hele dag in de week. Op zo’n therapie dag krijg je verschillende therapeuten van verschillende invalshoeken. En werken ze heel erg lichaamsgericht want immers the body keeps the score. Nu mag ik 3 maart beginnen en heb ik een vaste dag in de week dat ik mag komen. Ik klap sinds ik dit weet uit elkaar van spanning en wil dan ook regelmatig wegrennen of mij verstoppen onder de dekens. Maar vandaag moest ik terug denken aan het traject wat ik 6 jaar geleden ben gestart waarbij ik een week intensieve therapie had met paarden in het buitenland. En heb ik besloten dat ik dit en alle dingen die ik al heb gedaan om stappen te zetten in mijn proces van helen als anker ga gebruiken. En ook al voelt het als een hele berg en heb ik 2 weken geleden voor het eerst mijn verdriet laten gaan bij een therapeut en vind ik dat dood eng. Ik mag vertrouwen in mezelf dat ik dit aankan en dat ik steeds meer een beetje mij mag worden. En terwijl ik dit schrijf verschijnt er een glimlach op mijn gezicht want ik ben al zo’n eind gekomen ook al zie ik dat zelf nog niet altijd zo en voelt dat ook niet altijd zo wegens de berg die er voor mijn gevoel nog ligt. Ik heb wel echt al stappen gezet en dat is ook belangrijk om naar te blijven kijken. Want ik mag vertrouwen! En alsof het zo moet zijn start dit traject weer in Maart net zoals de paarden therapie 6 jaar geleden en hebben ze ook hier weer de mogelijkheid om paarden aan je behandeling toe te voegen en dat schept vertrouwen! ❤
Het loyaliteitsconflict, In veel situaties van seksueel misbruik speelt er loyaliteit naar de dader. Was de dader tegelijkertijd iemand die je vertrouwde of die naast het misbruik misschien wel heel lief voor je was. Ik vertel vaak in mijn voorlichtingen dat ik ook ben misbruikt door een hulpverlener die ik vertrouwde. Je ziet de gezichten dan betrekken. In het begin gebeurde er dan ook nog van alles in mijn loyaliteit. Want hij was tegelijkertijd ook zo lief, dus soms dacht ik dan ook hoe kon ik het misbruik noemen? Met keihard hier aan werken, ben ik er inmiddels achter dat het niet mijn schuld was. Toen ik als puber in de jeugdzorg terecht kwam kreeg ik geen goede begeleiding bij dit stukje, sterker nog er waren volwassene die mij de schuld gaven of zelfs niet geloofde. Ik was in de war en miste de dader nog regelmatig. Wel werd mijn telefoon afgepakt en mocht ik niet meer op internet. ‘onder het mom van voor je eigen veiligheid doen we dit.’ Dit is voor mij extra schadelijk geweest. Toen ik volwassen werd heb ik 6 jaar nodig gehad om een beetje van dat schuldgevoel los te komen. Inmiddels ben ik opnieuw in behandeling voor mijn trauma’s en ben ik vooral bezig met dit stukje te verwerken en ik liep er gister tegenaan dat ik weer in verwarring raakte (De angst hebben bij de herbelevingen en in de therapie maar tegelijkertijd weer dat loyaliteitsconflict en vinden dat ik er geen therapie voor verdien.) Ik werd er een beetje moedeloos van, na 8 sessies exposure therapie en 2 EMDR sessies waarin de angst en de verwarring van een gebeurtenis eindelijk er een beetje af konden kwam er een besef op gang. Dat het met goede begeleiding op jonge leeftijd voor kids die dit meemaken niet zo ver hoeft te komen. Dat de hulp die je hierbij kan geven als jeugdzorg proffesional het verschil kan maken. Want het is nooit de schuld van een kind als een volwassene dit met een kind doet. Al dus een therapeut : Het is hartstikke strafbaar en dat is niet voor niets. Dit besef versterkt mijn missie alleen maar. ❤ Om mensen in de jeugdzorg te leren hoe ze het verschil kunnen maken voor kinderen/jongeren die dit meemaken.
En tegen de mensen die zich hierin herkennen wil ik zeggen het is niet jouw schuld!
Seksueel misbruik helen, Je hebt er allerlei therapie voor en ik heb van de week 2 keer mee mogen draaien in een best wel heftig therapie programma.
Waar ik nu al heel veel inzichten heb mogen krijgen over vermijdings gedrag.
Zo heb ik mijzelf aan geleerd om heel snel te douche zonder mij daar bewust van te zijn om een bepaald trauma te vermijden en om niet bewust stil te staan bij mijn lichaam.
Zo is mijn lichaam altijd aan het bewegen en ben ik altijd aan het lachen. (En niet omdat ik altijd zo vrolijk ben.) Maar om niet bewust te hoeven voelen.
Ik heb mij altijd heel schuldig gevoeld over het misbruik wat we nu behandelen. Want was het wel echt misbruik als de dader ook lief voor me was? Er was van de week een therapeut die tegen mij zei dat schuld gevoel ook vermijding is. Toen ik vertelde dat er heel lang geen ruimte is geweest om de angst die er ook is te voelen en dat ik die nu begin te voelen omdat het schuld gevoel minder op de voorgrond staat.
En dat werd deze week alleen maar bevestigd in de intensieve behandeling waar ik nu nog voor op de wachtlijst sta maar waar er zo nu en dan een plek vrij is en ik dan in mag vallen. Maar waar ze het programma wel aanpassen aan wat ik nodig heb.
Ik heb het wel vaker gelezen en gehoord maar ook hier is weer de bevestiging the body keeps the score. Ze werken veel met het lichaam zoals de houding van het misbruik zoveel mogelijk nabootsen. Mijn lichaam reageert daar heftig op maar is tegelijkertijd een soort gids hierin. Zoals dat mijn lichaam onmiddelijk aangeeft te willen schoppen. In deze behandeling krijgt mijn lichaam daar ook de ruimte voor.
De dagen na de behandeling was ik misselijk, had ik buikpijn, een bedrukt gevoel en het voelde echt als lichamelijke herbelevingen en had ook meer last van herbelevingen aan het misbruik wat we behandelen.
Het voelde alsof ik werd overspoelt en ik vroeg me zelfs af of ze het niet wat rustiger aan moeten doen. Vandaag kwam ik er achter dat ik ook ongesteld moest worden en ben geworden. In mij borrelde de vraag op of het daar mee te maken kon hebben. Want ik heb daar wel vaker last van. Dat het misbruik meer terug komt als ik ongesteld ben. Ik verzamelde al mijn moed en ik stelde op twitter de vraag of meerdere lotgenoten zich er in herkennen en of iemand er iets van wist. En ik stelde mijn begeleidster die veel weet van dit soort dingen de vraag of zij wist of dit kan.
Het valt mij al langer op, maar ik durfde de link niet te leggen en het al helemaal niet te vragen. Wat er vandaag gebeurde was dat er een stukje erkenning kwam dat ik niet gek ben en dat er meer vrouwen die misbruik hebben meegemaakt hier last van hebben. Er ontstonden mooie gesprekken met lotgenoten en met mijn begeleidster. En ook dit is helen, die openheid kunnen hebben naar elkaar.
Ik ben dankbaar voor deze ontdekking en vooral dat ik niet alleen hier in ben. Want delen is helen. ❤
Veel mensen denken dat het misbruik wat ik meemaakte, de verwaarlozing en de mishandelingen de gebeurtenissen zijn die mijn ptss gevormd hebben. Dat compleet plaatje heeft er voor gezorgd dat mijn trauma zich heeft opgebouwd en dat ik er minder goed mee om kon gaan dat mijn moeder dood ging waar ik als 7 jarige bij was en dat het overlijden van mijn moeder ook een trauma is geworden. Inmiddels ben ik zo ver in mijn proces dat ik mij kan beseffen dat haar dood op zichzelf in de omstandigheden waarin ik opgroeide ook een belangrijke deler is in het ontwikkelen van mijn trauma’s. Want ineens werd er iemand uit mijn leven gerukt die enigzins wel veilig voor mij was.
Enigzins omdat ze vaak ook ineens weer weg ging voor een paar maanden en omdat ze mij ook niet kon beschermen tegen wat er thuis gebeurde.
Vannacht had ik een hele intense droom over dat na al die jaren dat ik dacht dat ze dood was ineens mijn moeder weer voor de deur stond. Eerst was ik blij en verbaasd maar ook geschrokken dat ze toch niet dood was. Maar al snel begonnen de oude patronen, de geheimen en de onveiligheid te spelen.
Het verschil was echter dat ik de dialoog aan ging vanuit de volwassen mij en dat ik de vragen stelde die ik had ondanks de onveiligheid die ik voelde. Dat er mensen waren die naast mij stonden. Toen ik wakker werd moest ik even voelen bij mezelf of het nou echt was of dat het een droom was.
Maar ik denk dat dit ook is waar ik de laatste tijd doorheen ga. Dat oude gevoel hebben maar wel als volwassen mij blijven staan ook als ik mij onveilig voel. Dus in zekere zin was deze droom hard werken maar ook precies waar ik nu sta in mijn proces.
En mijn moeder? Ik denk dat er altijd dingen zullen zijn die ik niet meer helemaal uit kan spreken. Maar ik denk dat ze heel trots op mij is dat ik de overdracht van trauma in de famillie doorbreek en dat ik al zo ver ben gekomen. 🧡❤
Triggers, Ik schrijf er vaker over omdat het vaak die kleine dingen zijn die nog kunnen maken dat ik mij wat minder krachtig voel.
Dat de gevolgen van een onveilige jeugd weer even wat zichtbaarder zijn. Soms heb je van die weken als dat deze week voor mij was dat alle triggers elkaar opvolgen en je ptss weer even een bitch is. Dat ik mij weer even dat meisje van 7 jaar voelde die haar moeder verloor en die moest overleven in een situatie met geweld en onveiligheid. Het meisje wat dacht dat iedere volwassene boos op haar was en dat ze de taak had voor de volwassene om haar heen te zorgen. Het meisje wat moest wegduiken en wat geen ruimte had voor haar eigen emoties. Het meisje wat geen ruimte had voor haar eigen emotionele beleving van de situatie omdat ze moest overleven. Het meisje wat behoefte had aan liefde en aan verbinding maar steeds weer in de verkeerde handen terecht kwam. Het meisje wat niet werd gezien want voor haar vader en gehandicapte broer was het tenslotte veel erger. Het meisje wat bezig was met het goed willen doen voor alle volwassene om haar heen maar wat daar niet toe in staat was omdat een kind dat niet kan. Het meisje wat werd gepest met haar emoties en in de steek gelaten ook toen ze al hulp had gezocht en de situatie even beter leek te worden. Het meisje met valse hoop dat er een veilige volwassene zou komen die voor dat meisje ging zorgen.
Het was een week waarin ik kon huilen om dat meisje en de situaties die waren getriggerd deze week. Het grote verschil met vroeger is echter dat het nu veilig is en dat het oké is om steun en hulp te vragen. Dat mijn emotie er ook gewoon mag zijn als een radio liedje op de achtergrond. Dat het 2021 is en dat het veilig is om er te zijn met al mijn emoties en dat ik gewoon oke ben zoals ik ben.
Dat het niet mijn hele functioneren onderuit haalt en dat er ook nog een volwassene in mij is die ondanks dat gevoel kan functioneren en keuze’s kan maken.
Het is nog niet altijd makkelijk maar ik leer! ❤
Want triggers zijn tenslotte ook kansen om het anders te doen en om de monsters van het verleden aan te kijken en figuurlijk een klap in het gezicht te geven en weer weg te lopen en verder te wandelen in het heden op een pad met allemaal bloemen en moois.
En deze week maakt mij ook nog even bewuster van voor welke kinderen het zo belangrijk is om mijn missie door te zetten. De kinderen zoals ik die opgroeien in onveiligheid en die geen hulp hebben maar die hulp wel nodig hebben!
In aanloop van de week tegen kindermishandeling `sta ik extra stil bij deze kinderen jij ook?
Want het is nooit hun schuld en ze verdienen alle hulp zodat het stopt en ze weer kind kunnen zijn en ze op kunnen groeien tot gelukkige en gezonde volwassene zonder trauma of in ieder geval met minder schade.
Want samen kunnen we het verschil maken voor de kinderen van nu! ❤
Mensen vragen altijd wat heeft het verschil voor jou gemaakt en wat maakt dat je hier nog staat ondanks een onveilige jeugd? Ik vertel ze dan over de kleine dingen die ik heb meegemaakt vanuit oprechte liefde voor de medemens. Over de vriendin van mijn moeder die mij 6 weken mee op vakantie nam. (Omdat ze voelde dat er iets aan de hand was maar er niet haar vinger op kon leggen.) Over de vriendin die mij al haar albums had gegeven van K3 omdat ze zelf die fase al voorbij gegroeid was. Toen ik 14 bijna 15 was toen kwam ik terecht in een crisisopvang voor jongeren met pyschische problemen. De conclusie was al gauw dat ik daar niet hoorde omdat ik afgezien van mijn trauma’s en de schade een heel normaal kind was. Maar ik leerde daar hoe het is als iemand je in bed instopt en even met je komt praten over hoe je dag was. Want dat was wat ik nodig had veiligheid en geborgenheid. Iemand die mij een welterusten kus of knuffel kwam geven zonder daar wat voor terug te verwachten. Iemand die mij leerde over liefde en dat je mag zijn wie je bent en dat emoties oke en veilig zijn. Toen het later toch weer misging of het nou onkunde of niet was in het midden gelaten. Kwamen er opnieuw mensen in mijn leven die er voor zorgde dat ik het volhield. De gesprekjes die ik had met een school maatschappelijk werker, de collega’s van mijn stage die mij naar huis brachten als ik voor straf weer eens had moeten lopen naar mijn stage in de kou en die mij dan op een plek deden afzetten zodat niemand het zag. De mensen waar ik 1x in de 2 weken mocht bijkomen en waar ik welkom was om te mogen logeren in hun gezin. En niet te vergeten de hulpverleners die ik op volwassen leeftijd tegen kwam en die mij leerde over hechting, liefde en dat emoties veilig zijn. Ik durf met volle overtuiging te zeggen dat het die liefde is die mij heeft gered. Deze week vielen er een aantal kwartjes over liefde. In mij kwam de vraag op: Heeft niet gewoon ieder kind behoefte aan liefde, veiligheid en verbinding? Zijn we niet gewoon doorgeschoten in deze hokjes maatschappij met alle protocollen?
Is de essentie niet gewoon liefde en veiligheid?
Van de week gaf ik een voorlichting en er was een kind wat zich kwetsbaar op durfde te stellen en de klas ging daarna klappen zo’n liefdevol en veilig klimaat was het daar op die school.
En die veiligheid en liefde om te zijn wie je bent en met wat je voelt is wat ieder kind zou moeten krijgen. Elke dag opnieuw! 💗 Dit kan je ook breder trekken dan alleen kinderen want zeg nou zelf jij wilt toch ook liefde en gezien worden?
Ik las een spreuk van loesje maak de tien verschillen. En die vind ik wel mooi om dit bericht af te sluiten. Laten we met zijn allen de 10 verschillen maken!
Een paar weken van te voren krijg je de reclames al te horen dat het bijna Moederdag is.
Weken van te voren worden veel mensen geconfronteerd met pijn.
Het is iets wat ik terug zie bij veel lotgenoten van Complex trauma. Waarbij hun moeder een dader was, hun moeder geen moeder voor ze was en hun niet hebben beschermd of zelfs actief hebben uitgeleverd aan daders van geweld en seksueel misbruik. Of waar de moeder er emotioneel niet voor ze is geweest en misschien nog steeds niet is en blijft het verlangen naar een moeder die wel een moeder is knagen. Of misschien is je moeder overleden.
Dit zijn zomaar een aantal redenen waarom Moederdag moeilijk voor je kan zijn.
Zo zijn er nog meer redenen, te bedenken de vrouwen die ongewenst kinderloos zijn of de vrouwen die hun kinderen zijn verloren.
Ik zelf vind Moederdag ook een lastige dag waarin ik weer even extra wordt geconfronteerd met wat ik heb gemist in mijn jeugd. Zowel toen mijn moeder nog leefde als toen ze was overleden. Het is een dag waarin ik geconfronteerd wordt met trauma en rouw.
Mijn moeder was niet in staat mij te beschermen tegen de dingen die er thuis gebeurde en tegen de grote boze buitenwereld toen ze nog leefde. Hiervoor was ze zelf te kwetsbaar en ze wist al niet hoe ze zichzelf moest beschermen. Hierdoor werd ze al vroeg in mijn jeugd regelmatig opgenomen in klinieken. Toen was het al lastig als kind om te begrijpen want waarom is mama toch zo vaak weg? En bleef ik achter bij een vader waar ik bang voor was..
Op mijn 7e overleed mijn moeder en begon Moederdag nog een zwarter randje te krijgen en werd ik mij voor het eerst bewust van het zwarte randje van moederdag.
Weken van te voren gingen we met alle kinderen in mijn klas op school aan een knutselwerkje werken en die was dan voor je moeder. Ik had dan altijd geen idee wat ik met de situatie aan moest. Ik maakte het werkje wel maar ik had niemand om het aan te geven. Ik werd mij bewust dat ik de enige was zonder moeder. En ik kon dit met niemand bespreken omdat mijn thuis situatie onveilig was en ik niet wist hoe ik mij moest uitdrukken. Op latere leeftijd begon ik het te compenseren door te zoeken naar moederfiguren. Wat ook weer zorgde voor heel veel verwarring, afwijzing en pijn.
Ik heb nooit kunnen leren hoe ik met het verlies om kon gaan, zeker omdat er nog een aspect van schuld aan de dood en ziekte van mijn moeder zat. Zowel aangepraat als gevoelsmatig.
Ik heb als kind moeten overleven en mijn beleving en gevoel weg moeten stoppen.
Recent was er iemand in mijn omgeving die een dierbare was verloren. En onmiddellijk kwam er de angst om het verkeerd te doen en de neiging om weg te gaan van mijn eigen gevoel en voor haar te gaan zorgen. Ik voelde mij bang om contact te maken met haar.
Het voelde heel beladen en heb er ook heel erg om moeten huilen. Tot ik mij realiseerde dat ik altijd als kind mijn gevoel heb weggestopt en ben gaan zorgen voor de volwassene om mij heen. Om te overleven. Want anders kon ik het verlies van mijn moeder en het seksueel misbruik, geweld en de onveiligheid waar ik nog steeds in zat niet aan.
En door deze recente gebeurtenis die mij had getriggerd en de inzichten die ik daardoor kreeg over toen ik mijn moeder verloor in mijn jeugd. Realiseerde ik mij dat ik hierin ook nog veel stappen heb te zetten. In de rouw om mijn moeder.
In therapie heb ik geleerd een moeder voor mijn innerlijke kind te zijn en ben ik dat nog steeds aan het leren. Om mezelf alsnog te geven wat ik heb gemist in mijn jeugd.
Op Moederdag ben ik mij vaak extra bewust van de pijn rondom mijn moeder en van de rouw. Maar ik ben inmiddels zo ver dat ik dit soort dagen kan gebruiken. Om te voelen en stil te staan bij wat er is en om voor mijn innerlijke kind te zorgen. Door wat fijns te kopen of te doen voor de moeder die ik steeds weer ben voor mijn innerlijke kind. En door lief en mild te zijn voor de pijn van de kleine ik.
En mijn moeder herdenk ik op dit soort dagen met een klein ritueel. Ook al kon ze geen moeder voor mij zijn. Zij was iemand die het niet zo had gewild en die heel veel van mij heeft gehouden.
Daarnaast helpt het mij om te geloven dat ze vanuit boven mij in het nu op volwassen leeftijd toch probeert te steunen door te zorgen dat de juiste dingen en mensen op mijn pad komen. En in het nu vraag ik haar ook wel eens vanuit boven om mij te steunen bij de moeilijke dingen in mijn proces.
Als Moederdag ook moeilijk voor jou is om welke reden dan ook. Weet dat je niet alleen bent en dat je pijn en verdriet er mag zijn. Wees lief en mild voor jezelf. Probeer iets fijns te doen voor het kind en de moeder in jezelf voor je innerlijke kind en bedenk dat Moederdag slechts een dag is die ook weer voorbij gaat. ❤
Helen, Het is als uien pellen. Het is steeds weer een stapje meer voelen. De schuld en schaamte ze zijn na lang afpellen slechts nog kleine stukjes schil die af en toe weer op de ui komen als de ui in beweging komt. Maar het is geen schil meer waar alles onder weggestopt wordt. En de pijn komt tevoorschijn. Mijn pyschologe noemde het vandaag een rouw proces. Van eerst in ontkenning zitten. En dat is wat ik mijzelf lang heb aangedaan als het gaat om het trauma waar we nu mee bezig zijn. Want het was toch niet zo erg? En hij was toch zo lief voor mij? Hij bedoelde het toch niet kwaad? Het was toch liefde? Mensen konden van alles tegen mij zeggen. Mij zelfs door elkaar schudden. Maar ik was niet klaar om het onder ogen te zien. Dat een volwassen man dit deed voor slechts zijn eigen doel. Seks hebben met een kind.. En ja ergens groeide wel een besef dat het niet oke was en dat dit ook seksueel misbruik was. Maar dat zat vooral in mijn hoofd en was erg fragiel en stond totaal niet in verbinding met het gevoel. Dat gevoel relativeerde ik steeds maar weer weg want ik heb toch wel ergere dingen meegemaakt? En er zijn toch ergere dingen? Inmiddels ben ik in staat het onder ogen te zien hoe hij mij manipuleerde en hoe hij mij in zijn macht had. En hoe moeilijk het is geweest om daar van los te komen. Nu zit ik in de fase van het onder ogen zien en rouwen. Rouwen dat iemand die wist dat ik vatbaar was voor liefde zo’n verschrikkelijk misbruik maakte van mijn verlangen naar liefde. Rouwen om iemand die mij pijn heeft gedaan. Ik was een makkelijk slachtoffer en hij had mij moeten helpen. En beschermen maar in plaats daar van koos hij elke keer weer bewust dit te doen. Vandaag kon ik er om huilen vanuit verdriet voor alles wat hij mij hiermee afnam en de verwarring die ik jaren lang heb gevoeld. De ontkenning die er is geweest maar vooral om de ontkenning die ik mijzelf jaren heb aangedaan. Om de schuld en schaamte die ik in mezelf bleef herhalen. Om hoe dit mij ook beschadigd heeft en ik denk dat de kern is waar ik steeds dichterbij kom. De kern waar vanuit ik kan leren om van mezelf te houden en hoe het is om een gelijkwaardige relatie op te bouwen en liefde steeds meer binnen mag komen.
Ik heb seksueel misbruik meegemaakt door verschillende daders.
Het waren daders die op verschillende manieren te werk gingen, er was een dader die veel geweld en dreiging gebruikte en die op die manier een positie creëerde waarop de dader zijn gang kon gaan.
Maar er was ook een dader die voor een positie heeft gezorgd waarin ik dacht dat het mijn vrijwillige keuze was als kind. Wat voor veel verwarring heeft gezorgd.
Hij was lief voor mij en voor mijn gevoel de enige die van mij hield. Hij kwam als hulpverlener in ons gezin en begon mij al vroeg in te pakken. En werd stapje voor stapje steeds meer grens overschrijdend tot het moment dat hij als hulpverlener mij ook begon te misbruiken. Terwijl ik al opgroeide in een zeer onveilige thuis situatie. Maar door de verwarring die hij had gecreëerd en door de liefde die er tegenover dit misbruik stond dacht ik dat ik het zelf deed als kind. (Wat de dader vervolgens ook later tegen mij heeft gebruikt.)
Toen ik op latere leeftijd verhuisde nam hij weer opnieuw contact met mij op en zorgde hij voor een situatie waarin hij verder met mij kon gaan dan daarvoor. Door mij te manipuleren met nepliefde en voor momenten te zorgen waarop hij zijn gang kon gaan. Heeft hij een positie gecreëerd waarin hij dit kon doen.
Toen dit misbruik stopte doordat ik in de jeugdzorg terecht kwam was ik hierover in verwarring. Enerzijds begon ik mij te beseffen dat dit ook net zo goed seksueel misbruik was. Anderzijds miste ik de dader en vooral zijn liefde en vond ik dat het mijn eigen ‘Schuld’ was.
Het heeft lang geduurd voordat ik uit deze voortdurende tweestrijd was en om de dader en de verwarring en de schuld en schaamte als het ware uit mijn systeem te krijgen.
Ik kon het lang niet zien als seksueel misbruik en voelde mij eerder dader dan slachtoffer.
Inmiddels begin ik te zien dat ik nog een kind was en dat een volwassen man doelgericht op zoek was naar iemand bij wie hij dit kon doen.
En begin ik mij te beseffen dat dit net zo goed seksueel geweld is wegens de positie die de dader heeft gecreëerd waar ik niet uit kon ontsnappen en waar ik als kwetsbaar meisje al helemaal niet tegen opgewassen was. Lang kon en wilde ik dit niet onder ogen zien “want hij was toch zo lief.”
Dit was zelfs regelmatig een strijd in mijn behandeling voor mijn trauma’s en daardoor liep ik lang vast als het gaat om dit onderwerp in mijn behandeling.
Pas nu lijkt dit te veranderen en begin ik de pijn te voelen die het mij heeft gedaan.
Begin ik te voelen hoe weerloos ik was en dat is hard nodig! Want alleen zo kan ik het een plek geven en zal het hopelijk op latere leeftijd geen effect meer hebben in een intieme relatie.
Van de week las ik een stuk in het onderstaande boek van Franz Ruppert wat hierover gaat en dat gaf mij een belangrijk inzicht. Namelijk dat het geweld bij misbruik soms niet eens zo zeer fysiek geweld hoeft te zijn maar dat het ook geestelijk kan zijn. En daarnaast dat je vatbaarder bent voor seksueel trauma als je al geen basis hebt en als je al een trauma hebt.
Toen ik het stukje las in het boek van Franz Ruppert besefte ik mij dat die verwarring en daaruit voort vloeiende schuld en schaamte mij waarschijnlijk ook lang heeft beschermd tegen de werkelijke pijn en dat ik er nu waarschijnlijk pas klaar voor ben om onder ogen te zien dat dit trauma ook misbruik was alleen dan met “Geestelijk geweld in plaats van fysiek geweld.”
Deze bescherming heeft tegelijkertijd mijn verwerking van dit trauma heel erg in de weg gestaan en om hiervan los te komen van de verwarring en de dader uit mijn systeem te krijgen heeft mij lang gekost. Ik heb nog een lange weg te gaan als het gaat om dit trauma en de verwarring maar het lijkt langzaam wat doorbroken te worden. Mijn pyschologe zei laatst nog tegen mij: Het is niet alleen het misbruik maar vervolgens ook de jaren die je het je kost om er van los te komen..
Karin bloemen heeft hier een heel mooi liedje over gemaakt bij hip hop stars:
Nu ik dit onder ogen begin te komen voel ik de pijn en dat is heftig en het voelt soms letterlijk alsof de grond onder mijn voeten vandaan valt. Maar hierdoor komt er ook ruimte voor wat nieuws. Voor zelfcompassie. Voor echte liefde kunnen gaan ervaren en ontvangen en voor verwerking.
En daarbij is het belangrijk om mezelf te kunnen erkennen in de pijn en voor mezelf te leren zorgen daarin. En dat is voor mij het begin van helen.
Ik zal hierdoor steeds meer leren wat echte liefde is en dat ook leren toe te laten.
En ik zal leren een intieme relatie zowel pyschisch als lichamelijk los te kunnen zien van het seksueel misbruik.
En liefde? Dat is het niet als een volwassene bewust een situatie creëert waarin hij of zij dit kan doen.
Het is al een tijdje wat stiller op mijn blog en dat komt o.a omdat ik in augustus een week voordat ik weer naar school zou gaan mijn enkel brak op 3 plaatsen en daar aardig wat narigheid en een operatie op volgde waarin ik mijzelf moest staande te zien houden met de mensen om mij heen die mij steunen. En ik ben er helaas nog steeds niet klaar mee want ik moet weer opnieuw geopereerd worden maar corona gooit roet in het eten.
Daarom was en is het een beetje stiller hier want ik heb veel van mijn energie nodig om met de situatie om te gaan in combinatie met alle andere dingen die mij energie geven maar die ook energie vragen zoals bijvoorbeeld mijn studie. En daarnaast vraagt mijn verwerkingsproces soms ook nog het nodige van mij. Maar het komt allemaal steeds wat meer in balans door de juiste zelfzorg en door de dingen die ik heb geleerd over veerkracht.
2020 heeft mij onverwachts heel veel geleerd over veerkracht en ik denk zeker dat de hele situatie met mijn enkel daaraan heeft bijgedragen. Hoe rot de situatie met mijn enkel ook is en hoe erg het mij ook belemmert en hoeveel stress het ook geeft. Ik ben dankbaar voor wat het mij heeft geleerd. 2020 was niet het makkelijkste jaar voor mij niet alleen wegens mijn enkel maar het was net zoals het voor veel mensen een moeilijk jaar was wegens corona. Ook voor mij een uitdaging niet alleen wegens corona maar ook door de dingen die ik tegen kwam in mijn proces van verwerken.
Maar toch ben ik heel dankbaar voor wat het mij leerde over mezelf en over veerkracht. Het heeft mij geleerd dat ik meer aankan dan ik denk en dat ik oké ben ook als het allemaal even niet lukt. Ik heb geleerd wat meer een veilige basis bij mezelf te kunnen vinden. Dat emoties niet mijn vijand zijn maar dat ze er gewoon zijn en ook weer voorbij gaan. Dat herbelevingen ook weer voorbij gaan hoe beangstigend ze soms ook nog kunnen voelen ik ben nu veilig en ze gaan ook weer voorbij.
En dat het bij veerkracht niet gaat om je altijd maar goed voelen. Maar juist om steeds weer opnieuw boven water komen ook als je even kopje onder bent gegaan.
Veerkracht
Veerkracht het gaat voor mij over empathie kunnen hebben voor mezelf zonder het zicht op mogelijkheden te verliezen. Zonder te vergeten waar ik dankbaar voor ben. Het gaat over kwetsbaar durven zijn en mezelf kunnen vergeven als iets niet lukt. Het gaat over zelfinzicht en kunnen kijken naar mezelf vanuit een helicopterview. Het gaat over dingen kunnen delen met dierbare op gelijkwaardig niveau zonder de ander verantwoordelijk te maken voor mijn probleem. Het gaat voor mij over om hulp kunnen en durven vragen als dat nodig is. Het gaat over steeds weer opnieuw kiezen ondanks de omstandigheden er toch het beste van te maken.
Zo zat ik afgelopen kerst onverwachts alleen terwijl ik kerst altijd al moeilijk vind wegens mijn trauma’s en daar was ik verdrietig over en het triggerde veel maar toch heb ik mijn best gedaan het zo fijn mogelijk te maken voor mezelf. Ik mocht mij dus even rot voelen van mijzelf over de situatie maar daarna probeerde ik ook om mezelf weer op te rapen en te kijken naar hoe ik de situatie zo fijn mogelijk kon maken.
Ik was erg verdrietig toen ik een paar dagen geleden te horen kreeg dat ik niet geholpen kan worden in het ziekenhuis wegens Corona en dat de zorg overbelast is maar toch probeer ik daar het beste van te maken en in mogelijkheden te denken. Misschien veranderd de situatie daar niet op korte termijn van en wordt de situatie niet minder rot. Maar het zorgt er wel voor dat ik beter met de situatie kan omgaan en dat ik weer mogelijkheden zie om de situatie wel te veranderen al is het misschien even via een andere weg.
2020 was voor veel mensen niet makkelijk en dat was het voor mij ook niet en toch ben ik dankbaar voor wat 2020 mij wel heeft gegeven. Meer veerkracht en stevigheid in mezelf.
Ik wens mijn lezers heel veel veerkracht toe voor 2021! ❤
Dat het maar een mooi jaar mag worden vol liefde en geluk en veerkracht en vol helen.
Van de week kwam ik er achter in de trauma therapie sessie die ik had dat je jezelf ook enorm kan beperken. Dat je vanuit je angst jezelf eigenlijk in een soort gevangenis plaatst waarin je niet veel ruimte hebt voor andere dingen.
Ik kwam daar achter doordat mijn pyschologe mij vroeg om te schreeuwen toen ik aangaf dat mijn lichaam aangaf dat nodig te hebben. Ik was zo bang om te schreeuwen vooral door oude angst dat ik het eerst niet deed. Toen mijn pyschologe mij hielp durfde ik het maar een klein beetje. Toen we de oefening nabespraken kwam ik er achter dat ik vaak uit angst mezelf klem zet en in een soort gevangenis plaats. De gevangenis van het verleden. Maar het is juist de kunst om langzaam de deur open te zetten en om stapjes buiten die gevangenis te durven zetten.
Als iets mij niet lukt ben ik soms geneigd om mijn ptss de schuld te geven en om de hoop op een beter leven op te geven. En dan scheld ik mijzelf vaak uit voor mislukking. Of ik zeg soms bij voorbaat al dat ik iets niet kan omdat ik heel erg bang ben om te falen. En dat kan mij dan zo verlammen dat ik het niet eens meer probeer.
Conflicten vermijd ik zoveel mogelijk en ik doe daardoor ook dingen waar ik eigenlijk niet achter sta. Uit angst voor de boosheid van de ander.
Maar is het de ptss die mij hierin beperkt of ben ik zelf de persoon die dit laat gebeuren? Een interessante vraag waar ik mij de laatste week mee bezig houd.
Het is denk ik niet zo zwart- wit maar ik heb wel geleerd dat ik zelf de persoon ben die een keuze heeft. Laat ik mij verlammen door angst of handel ik ondanks die angst als een volwassene in het nu en leer ik daarvan dat je soms misschien de verkeerde keuze’ s maakt maar dat het geen ramp meer is. Dat ik mag vallen en falen als ik mij daarna maar weer herpak en dat er mensen zijn die mij hierbij willen helpen als het mij niet alleen lukt.
Als kind kon ik niet anders dan de situatie ondergaan, maar als volwassene mag en kan ik de keuze’s maken die goed voor mij zijn.
Ja ptss door vroegkinderlijke traumatisering is heel naar soms en goede behandeling is belangrijk en daar hoort voor mij ook bij weer leren het roer in eigen handen te nemen. Steeds meer de stappen durven zetten buiten de gevangenis van angst en de duisternis. Ondanks de angst gaan lopen en in actie komen.
Ik heb ontzettend veel geleerd dit jaar zo dacht ik mijn opleiding niet meer te gaan halen en het allemaal toch niet te kunnen. Ook iets wat mij regelmatig is gezegd toen ik deze opleiding deed een paar jaar geleden door gezinshuisouders waar ik toen nog woonde. Ik stopte dus met school ondanks dat school het er niet mee eens was.
Ik begon 2 jaar geleden opnieuw in een andere thuis situatie met diezelfde opleiding met heel veel twijfels aan mezelf zelfs al haalde ik de hoogste cijfers van de klas toch dacht ik bij elke toets weer dat ik een onvoldoende zou krijgen. Waar ik dan weer nachten van wakker lag. Begin dit jaar stond ik er in mijn beleving slecht voor want ik had wat achterstanden omdat ik een enorme terugval had gehad eind vorig jaar. Waar ik inmiddels gelukkig al weer uit geklommen ben. De docenten zeiden dat het wel mee viel maar toch was ik er van overtuigd dat ik het niet kon en was ik er zelfs al over aan het nadenken er langer over te doen. Toen ik dit deelde in de groepstherapie kreeg ik een reactie waar ik eerst niet zo blij mee was. Ik kreeg namelijk een figuurlijke schop onder de kont. Die ik ook al had gehad van mijn huisarts die altijd heel geïnteresseerd in mij is ook al kom ik voor een gekneusde teen bij wijze van spreken. Ik hervond mijzelf en mijn vechtlust terug als het ging om school. Ik durfde weer stappen te zetten buiten de gevangenis en de beperking in mijn mogelijkheden die ik mezelf had opgelegd. Ook door het uitzicht op een ander toekomst perspectief die ik vond in de opleiding kinderopvang niveau 3 waar ik na de vakantie dus mee kan starten nu!
Ik heb mijn opleiding dus alsnog gehaald. Woensdag heb ik mijn diploma in ontvangst mogen nemen en ik heb er 2 dagen van op een roze wolk gezeten en nu eigenlijk alsnog als ik naar de foto’s kijk. Het alsnog afronden van deze opleiding heeft mij geleerd dat er meer mogelijk is dan jezelf misschien wel denkt.
Daarnaast ben ik na een nare ervaring met bloggen waar ik echt een tijd kapot van was weer begonnen met bloggen en sta ik meer in mijn kracht.
En tuurlijk het leven met ptss door vroegkinderlijk trauma is echt niet makkelijk en het is mij aangedaan door andere in het verleden. Soms kan ik mezelf nog afvragen waarom mensen hebben gedaan wat ze deden en ik opgroeide in een onveilige omgeving en verdrietig zijn over de schade die ik heb opgelopen. Tegelijkertijd zie ik ook de andere kant: Ik kan hiermee straks heel veel betekenen voor kwetsbare kinderen. Ik ben gegroeid door de moeilijke dingen in de ogen te kijken en niet uit de weg te gaan. Ik steek dus niet mijn energie in de waarom vraag maar in hoe kan ik zorgen dat ik verder kan helen en hoe kan ik zorgen voor groei. Wat heb ik daarvoor nodig en wat kan ik zelf daarin doen? En waar kan de ander mij mee helpen? Het vraagt dus ook bereidheid van hulp durven vragen als het nodig is.
Het leven niet meer ondergaan dus als een kind maar zelf de eigen regie vanuit de gezonde volwassen ik in handen nemen. Niet altijd makkelijk en ik laat soms ook te veel een ander invloed hebben op mijn leven. Waardoor mijn trauma’s vervolgens getriggerd worden als ik dus niet mijn grens aangeef en de regie in mijn handen neem.
Maar stapje voor stapje bevrijd ik mezelf steeds meer uit het donker en zie ik steeds meer het daglicht. 🙂
Dingen die mij daarbij helpen zijn:
1.Mensen om mij heen die mij aanmoedigen de regie in handen te nemen en die niet meegaan in mijn mechanisme van een ander de keuze laten maken voor mij. En die denken in mogelijkheden. Zo werkt het type hulpverlener wat durft te denken in mogelijkheden beter voor mij. Het type wat zegt probeer maar als je valt vangen we je wel weer op. Ipv wat mij alleen maar wilt beschermen en dus bij voorbaat al zeggen zou je dat nou wel doen? Dus eigenlijk de juiste mensen proberen op te zoeken.
2. Mezelf de vraag stellen waar wil ik naar toe en welke stappen kan ik daar voor zetten om het doel te bereiken? En daar dan een plan voor uitstippelen. Eventueel met de mensen om mij heen.
3. Dingen simpelweg proberen ondanks angst. De angst dus eigenlijk in de ogen kijken. Een vriendin zei mij ooit: Je kan alles proberen en als het vervolgens toch niet bevalt heb je altijd nog een keuze om weg te gaan en is het zoals het is op dat moment. Dan weet je dat dat niet de juiste weg voor je was en vind je wel weer een andere weg.
De komende tijd ga ik dus nog meer kijken hoe ik stapjes uit de gevangenis durf en kan zetten en kan zorgen voor nog wat meer beweeg en groei ruimte. Want om te groeien moet je jezelf wel de ruimte durven geven om te groeien.
En wie weet met net zo’n mooi resultaat als op onderstaande foto. :’)
Laat het helend voor je werken. ❤ Want je bent zoveel meer dan je ptss en psychische problemen en je kunt zoveel meer dan je denkt! Hoe klein de stapjes misschien ook lijken te zijn uiteindelijk kom je op de bestemming die jij wilt bereiken. En zal je steeds wat meer bevrijd zijn uit die gevangenis in je hoofd en lichaam.
Ik ben er nog niet maar wel weer een stukje verder gegroeid het afgelopen jaar. En die deur van mijn innerlijke gevangenis die staat steeds wat vaker op een kier en soms durf ik die deur zelfs open te gooien. Zoals ik op bovenstaande foto doe. Nu mag ik nog leren wat vaker de stapjes buiten die innerlijke gevangenis neer te zetten.
Durf jij jezelf te bevrijden uit je eigen innerlijke gevangenis?
In gedachten ben ik bij je bij de crematie van je moeder. Pak ik je bij de hand en leg ik je uit in kindertaal wat er nou eigenlijk aan de hand is. Want je bent nog maar 7 jaar. Ik stel je gerust en sla een arm om je heen. Ik leg je uit dat al deze mensen verdrietig zijn omdat ze veel van je moeder hebben gehouden en dat ze niet boos op je zijn en dat je je niet schuldig hoeft te voelen want je kon er niks aan doen. Ik leg je uit dat het oké is dat je niet kunt huilen en dat ook jou manier van er mee omgaan oke is. Ik neem je in bescherming tegen de overweldigende ervaring. En ontferm mij over jou en neem je mee naar huis terwijl al die grote mensen handen schudden en dat woord zeggen wat je niet begrijpt. Ik geef je alsnog wat je gemist hebt en wat je nodig hebt vanuit de volwassene in het nu. Ik praat met je en jij verteld over dingen die niet hadden mogen gebeuren. Ik luister en ik help je en neem je in bescherming tegen de pijn en bescherm je voor nog meer pijn. Je bent veilig en mag er zijn, bij mij de grote versie van jou ben je veilig en geliefd. En zal je helen met alle lieve mensen er om heen.
Mijn favoriete nummer van Veldhuis&Kemper heet Ravijn.
Ze zingen over dat groei niet gaat zonder door de pijn en angst heen te gaan.
Terwijl ik dit schrijf luister ik het nummer Ravijn van Veldhuis&Kemper over durven bang te zijn het allermooiste van dit nummer vind ik het refrein:
Want als de mooiste bloemen groeien, langs de rand van het ravijn Dan moet daar ook het beste uitzicht op je stoutste dromen zijn.
Maar als ikiets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
Moet je durven Moet je durven Moet je durven Moet je durven bang te zijn.
In deze corona tijd kan ik makkelijk alles vermijden wat maar pijn en angst oproept.
Tuurlijk zijn er genoeg dingen die nu al gebeuren die voor angst zorgen.
Maar de triggers uit het dagelijks leven zoals bepaalde geuren en geluiden die zijn er niet.
En die komen wel weer terug als de corona tijd voorbij is.
Momenteel gaat het heel erg over triggers in mijn therapie wat ze met mij doen en vooral in mijn lichaam doen, waar ze vandaan komen en hoe ik ze kan doorbreken.
Ik besloot van het weekend dat ik een experiment wilde doen met koffie, ik had nog een huiswerk opdracht liggen vanuit de therapie die ik bij mijn pyschologe volg. Om te oefenen met triggers en die om te buigen.
Ik merkte gelijk hoe de spanning en angst was vergroot op de geur van koffie doordat ik er al een tijd niet aan blootgesteld ben.
Doordat ik het heb kunnen vermijden de afgelopen tijd.
Ik heb besloten dat ik zelf die vermijding langzaam wil gaan doorbreken niet alleen bij de geur van koffie maar ook bij andere dingen die mij in het dagelijks leven triggeren en aan mijn trauma’s doen denken.
En dat ik dus zelf mijn angsten wil aangaan om verder te kunnen groeien.
Uiteraard doe ik dat wel onder de begeleiding van mijn pyschologe.
Ik merk dat het angst oproept, maar ik weet ook dat doorpakken daarin mij nu het meest gaat helpen en dat vermijden mij daarin niet gaat helpen.
Want dan geef ik toe aan de angst voor de angst.
En angst is oké en hoeft in het het nu niet te betekenen dat ik onveilig ben en hoeft ook niet van het nu te zijn.
Vroeger als kind was ik onveilig en in het nu kan ik bang zijn en toch veilig zijn.
Een onderscheid die ik nog wat beter mag leren maken en waar ik vooral nog wat meer in mag geloven.
Ik weet gelukkig uit de eerdere stappen die ik heb gezet dat ze gepaard gingen met veel angst en door de angst of pijn heen gaan.
Maar dat het veel heeft opgeleverd dus daardoor durf ik er wat meer op te vertrouwen dat dit mij ook gaat helpen.
Gister kocht ik een geurtje van Axe wat mij aan een van mijn daders van misbruik doet denken. Iets waar ik bij toeval achter kwam op mijn stage toen dat geurtje daar binnen kwam. Waar ik ook mee ga oefenen want in het dagelijks leven loop ik daar ook vaak tegenaan tegen de geur van bepaalde aftershave.
Dat ik dit doe is een grote stap waar ik veel support op kreeg van mensen dat ze het zo moedig vonden ook van de lezers van deze blog waarvoor dank jullie wel! 🙂
Het is een stap in bang durven te zijn en kunnen gaan ervaren dat het oke is om bang te zijn in het nu.
Durven bang te zijn dus en mij zo steeds meer bevrijden van mijn angsten.
Door op deze manier steeds meer de lading van mijn angsten en de triggers af te halen stapje voor stapje.
Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn En de grens naar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
Moet je durven Moet je durven Moet je durven Moet je durven bang te zijn.
De titel van deze blog lijkt misschien een beetje gek, want hoe kan je triggers gebruiken om te helen en om te groeien?
De eerste keer dat iemand dit tegen mij zei had ik echt zoiets van hoe dan? Want triggers zijn toch vooral vervelend en ze zorgen toch voor herbelevingen en voor een hoop nare emoties en sensaties die te maken hebben met mijn verleden.
Inmiddels begin ik te leren dat niet alles weg te therapieën is met trauma therapie en dat er misschien nog wel altijd triggers zullen blijven in mijn leven. Maar dat de manier hoe ik hiermee omga een verschil kan maken.
Ik ben naast de reguliere trauma therapie bij mijn pyschologe nu ook bezig met een vrij nieuwe vorm van therapie: sensorimotor pyschotherapy.
Deze therapie is heel erg op je lichaam gericht. Hierbij gaat het om de sensaties die je ervaart en hoe je deze lichaamssignalen kunt omkeren.
Op hoe je je weer veilig kunt voelen in je lichaam.
Ik vind het vaak nog lastig om triggers en die lichaams signalen om te buigen.
Om het op die manier te gebruiken om te helen en voor groei. Maar ik merk wel dat als het mij lukt het enorm krachtig kan doorwerken.
Het geeft vertrouwen dat ik iets heb wat ik zelf kan doen en kan inzetten om van moeilijke momenten als mijn trauma’s getriggerd worden te groeien. Het zet mij in mijn kracht.
In het verleden als kind had ik geen keuze en moest ik zien te overleven tijdens het misbruik en de kindermishandeling en verwaarlozing in mijn jeugd.
In het nu heb ik als volwassene wel de keuze hoe ik met dat verleden omga en hoe ik met triggers omga.
Ik leer mijn eigen therapeut te zijn en triggers om te buigen in ervaringen om van te groeien en verder van te helen.
Omgaan met triggers zodat triggers kunnen bijdragen aan groeien en aan helen:
Ik probeer dat te doen in verschillende stappen op het moment dat ik getriggerd ben.
Het is eerst goed om te begrijpen wat er aan de hand is soms is dat heel duidelijk aanwezig in de vorm van een beeld van het verleden en daar alle reacties bij.
Maar het kan ook onduidelijker zijn waar het vandaan komt bij bijvoorbeeld een trauma gerelateerde lichamelijk reactie of een overlevingsmechanisme waar ik in schiet.
Het begint voor mij dan bij de situatie herkennen.
Dus herkennen dat ik getriggerd ben of in een overlevingsmechanisme geschoten ben.
Daarna probeer ik de situatie te erkennen door zo concreet mogelijk te kijken waar het nou precies vandaan komt door aan zelfonderzoek te doen.
Om het even simpel te houden zal ik het voorbeeld nemen van de geur van koffie.
De geur van koffie is een trigger voor mij doordat de daders van het misbruik en de mishandelingen naar koffie roken.
Er wordt dan onmiddellijk bij mij een reactie getriggerd in mijn lichaam alsof de daders weer voor mijn neus staan en alsof ik weer opnieuw misbruikt wordt.
Ik heb hier inmiddels ook EMDR op gehad 2x en een exposure sessie en het gaat beter maar die reactie in mijn lichaam is nog niet zomaar weg.
Het begint dus op zo’n moment bij het herkennen dat die reactie weer geraakt is en daarna erkennen waardoor die reactie geraakt is. Het is daarbij belangrijk om de reactie niet te veroordelen maar om de reactie waar te nemen.
Bijvoorbeeld in mijn geval bij de geur van koffie:
Ik heb nu deze reactie in mijn lichaam door de geur van koffie en door de verbinding die mijn lichaam maakt met het misbruik en het geweld van vroeger.In het nu betekend de geur van koffie geen onveiligheid en dat mag mijn lichaam nog leren.
Het gevoel dus toelaten en erkennen zonder mezelf er in te verliezen en zonder oordeel.
Daarna komt het kijken naar wat ik in het nu kan doen om die reactie om te keren.
Daarbij kan bijvoorbeeld de vraag horen wat heeft mijn lichaam nu nodig? Of wat kan ik nu doen?
Dat kan bijvoorbeeld zijn: Buiten gaan wandelen, een gronding oefening doen, een lichamelijke activiteit om de lading er van af te halen.
Ik merk zelf dat het mij erg kan helpen om iets lichamelijks te doen om weer contact te krijgen met het hier en nu en met mezelf . En zo mijn reactie te reguleren en om te buigen.
Bijvoorbeeld door mijn eigen arm op de achterkant van mijn schouders te leggen.
Of door butterfly hug emdr toe te passen of door met mijn hand heen en weer te wrijven over mijn borstbeen zoals hieronder op onderstaande filmpjes:
Maar het kan ook door bijvoorbeeld wat subtielere dingen door bewust de schouder proberen te ontspannen en je handen te ontspannen ipv je hand te ballen tot vuisten.
Je benen te bewegen en een beweging te laten maken die goed voelt in het nu ipv je been helemaal verstijven.
En zo zijn er nog meer dingen die je kunt doen om je lichaam te laten ervaren dat het zich niet meer in een traumatische situatie bevind maar in het veilige hier en nu.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden maar voor iedereen zal wat anders werken.
Bessel van der kolk dat is de trauma deskundige op het gebied van trauma en die schrijft ook in zijn boek trauma sporen dat het belangrijk is om je weer veilig te kunnen gaan voelen in je eigen lichaam. Vanuit de theorie dat trauma in je lichaam zit opgeslagen.
Ik geloof daar ook echt wel in want ik merk het zelf bijvoorbeeld vaak in de vorm van lichamelijke herbelevingen. (Waar ik later nog over van plan ben meer over te schrijven.)
Triggers omkeren en triggers gebruiken om te helen en te groeien het is een proces waar ik middenin zit. Een proces met ja daar komt het spreekwoord weer: Vallen en opstaan. 😉
Bessel van der kolk zei laatst in de documentaire als je eens wist over kindermishandeling en de gevolgen van kindermishandeling dat het herstel van trauma net een pelgrim tocht is.
En dat het steeds zoeken is naar wat werkt, en dat kan ook weer voor iedereen anders zijn en kan ook in verschillende fases van het proces weer anders zijn.
Nu werkt dit voor mij de combinatie van de reguliere trauma therapieën en dus Sensorimotor pyschotherapy.
Het is maar net wat nodig is in het moment en daar kijken mijn pyschologe en ik samen naar. Naar wat ik nodig heb om verder te helen en te groeien en daar spelen we dan op in.
Want bij therapie werk je samen met je therapeut aan herstel.
Herstel en het proces naar herstel is ook niet voor iedereen met complexe trauma’s het zelfde.
Er zijn wel eens discussies gaande op facebook onder lotgenoten over of herstel en genezen van Complexe ptss mogelijk is.
Ik geloof er zelf in dat er veel mogelijk is en dat dingen beter kunnen worden met de juiste hulp.
En dat vind ik belangrijker dan de vraag of ik ooit van mijn complexe ptss af kan komen.
Misschien zal ik altijd bepaalde kwetsbaarheden houden in mijn leven maar die kwetsbaarheden maken mij ook een mens.
Mijn begeleidster zegt altijd: Je wonden die worden littekens en soms zullen die littekens nog jeuken of zeer doen. En dat ik daar steeds beter mee zal leren omgaan.
En dat is waar ik in geloof.
Ik ben steeds meer aan het leven ipv overleven in het nu!
Ook ik heb mijn moeilijke momenten maar ik probeer daar van te leren en die momenten te gebruiken voor mijn groei.
Zonder die momenten van pijn te doorleven was ik waarschijnlijk nooit geworden zoals ik nu ben.
Een vrouw die steeds meer haar kracht weet terug te vinden en steeds sterker in het leven staat.
De reden dat ik vaak een foto gebruik van een lotus bloem op mijn blog heeft er mee te maken dat ik het een heel mooi metafoor vind.
Een lotusbloem groeit als het ware door de modder heen. En dat is heel vergelijkbaar met mijn groeiproces.
Ik ga door de pijn en angst van mijn verleden die in het nu getriggerd kan worden heen en daardoor groei ik uit tot een bloeiende lotus bloem.
Ik gun het jullie allemaal om te groeien tot een prachtige lotus bloem. 🤍
Een van de dingen die ontzettend belangrijk voor mij zijn geweest om te groeien en te kunnen helen is een eigen veilige plek.
Een plek waar ik mij ook letterlijk veilig kan voelen en waar het ook veilig is.
Waar ik naar toe kan als ik mij onveilig voel.
5 jaar geleden kreeg ik zo’n plek, het is niet een heel groot huis. Het is een studio.
Maar ik heb er inmiddels al echt wat van weten te maken en heb alles wat ik nodig heb.
Het is heel lastig om er echt een eigen plek van te maken als je komt uit steeds stressvolle en onveilige thuis situaties.
In het begin had ik dan ook vaak paniek aanvallen en kon ik mij niet echt veilig voelen in mijn huis.
Inmiddels is er zo veel veranderd… Is mijn huis echt mijn plek geworden.
Mijn veilige basis om op terug te vallen na moeilijke dagen.
De datum dat ik op mezelf ging wonen staat in mijn geheugen als een hele mooie dag en ook in mijn facebook herinneringen overigens! 🙂
Het is heel vreemd om dit in een tijd als corona te vieren…
Ik zei tegen een vriendin het lijkt wel alsof ik jarig ben en misschien is dat ook wel een klein beetje zo. Ik heb mogen groeien en mogen helen vanaf het moment dat ik mijn eigen plekje kreeg.
Het voelt als een wedergeboorte.
Mijn eigen plekje het is iets waar ik intens dankbaar voor ben en kan zijn. Terwijl ik deze blog schrijf krijg ik gewoon een kriebel in mijn buik van dankbaarheid.
Dankbaarheid dat mijn hulpverleners in mij geloofde en dit met mij aan durfde te gaan en ook dankbaarheid richting de woning coöperatie dat zij mij deze kans hebben geboden.
Naast de dankbaarheid voel ik ook iets anders en dat is oké.
Ik voel ook verdriet om wat ik als kind en in mijn puberteit heb moeten doorstaan.
Dat ik zo lang niet heb geweten wat ‘veiligheid is.
Daarnaast voel ik verdriet en maak ik me zorgen over de kinderen die in het nu leven in zulke onveilige thuis situaties. Kinderen die misbruikt en mishandeld worden en dan ook nog eens zo vast zitten in deze tijd van corona.
Vandaag ga ik taart eten om te vieren dat ik dit huis heb en dat het sindsdien langzaam beter mag gaan. Maar daarnaast brand ik in stilte een kaars voor de kinderen en pubers van nu die nog mishandeld of misbruikt worden.
Gelukkig zie ik ook dat er initiatieven ontstaan die in actie komen voor deze kinderen en die initiatieven zijn ontzettend hard nodig.
Een van mijn wensen is nog altijd iets doen voor een kind zoals ik was en mijn verleden omzetten in iets positiefs.
Wie weet gaat dat in de toekomst ook lukken want ik sta al een stuk meer in mijn kracht en ik heb er vertrouwen in dat het moment er komt dat ik iets kan betekenen. Het is mijn drijfveer in het leven. Want ik weet dat de kleine dingen al van betekenis kunnen zijn.
Er was geen hulp voor mij als kind en er zijn dingen echt enorm fout gegaan ook in de jeugdzorg. Maar de kleine dingen die iemand voor mij deed zijn later kleine puntjes geweest om verder op te bouwen.
Want dat is het eigenlijk bij trauma moet je jezelf als het ware weer opnieuw opbouwen.
Net zoals je een huis moet inrichten en bouwen.
Het is een slopend proces maar uiteindelijk ontzettend de moeite waard om aan te gaan.
Vandaag sta ik stil bij de mooie dingen die ik al heb geleerd en die ik graag wil doorgeven!
Vandaag ben ik dankbaar voor dat wat ik al opnieuw heb opgebouwd in mijn leven.
Vandaag sta ik stil bij de kinderen die nog in onveiligheid opgroeien door een kaarsje aan te steken.
Vandaag is een mooie dag vol zon en dat vind ik eigenlijk heel symbolisch want de zon is steeds meer gaan schijnen in mijn leven.
Vandaag ben ik gaan lopen!
Ik brand een kaarsje voor alle kinderen die zich nu nog in een onveilige thuis situatie moeten opgroeien en voor alle lotgenoten die zich hier in herkennen.
Ik hoorde laatst een hele mooie spreuk van een lotgenoot: Ze zei zet het in het licht want daar kan het helen.
Ik kreeg op een kerstkaart een hele mooie spreuk vorig jaar: De wond is ook de plek waar het licht binnen komt- Rummi
Het bloggen is voor mij ook een manier om dingen in het licht te zetten om te helen.
Maar ook om iets te willen doorbreken en sinds ik mijn foto heb neergezet werkt het heel krachtig door ook voor mezelf.
Gezien worden is een van de basisbehoefte als mens maar waarom is dat in deze maatschappij dan zo lastig?
Er zijn zoveel mensen die worstelen met zichzelf. Die hulp nodig hebben van bijvoorbeeld de ggz die niet de juiste hulp krijgen en die niet gezien worden als mens.
Mensen die jaren op een wachtlijst staan en die weggestuurd worden omdat ze te complex zouden zijn.
Ook ik was ooit zo’n complex geval toen ik in de jeugdzorg terecht kwam.
Een van de dingen die mij nog steeds verdrietig kunnen maken is de veroordeling die ik lees in de dossiers over mijn gedrag zoals bijvoorbeeld automutilatie.
Gedrag wat allemaal grotendeels voortkwam uit mijn trauma’s.
Trauma’s waar ik geen hulp voor kreeg.
Mijn emoties mochten eigenlijk ook in de jeugdzorg weer niet zichtbaar zijn want ook daar was het niet veilig en was ik lastig leerde ik al vrij snel weer opnieuw.
Gelukkig zijn er ook een aantal goede ervaringen geweest in die tijd.
Zo was er in de crisisopvang waar ik terecht kwam een orthopedagoge en een aantal begeleiders die zagen dat ik trauma verwerking nodig had. En die hun best deden mij te helpen met de beperkte middelen die ze hadden.
Maar later in de jeugdzorg werd ik totaal veroordeeld op mijn gedrag en werd er niet goed gekeken wat er nou onder het gedrag zat.
Dat is ook een van de dingen die ik zelf mee wil nemen in het werken met kinderen.
De moeite nemen om aan te sluiten bij de belevingswereld en de emoties van het kind.
Het kind leren dat het er mag zijn met alle emoties die het kind heeft.
Ik heb in mijn leven en vooral door mijn jeugd geleerd dat het veiliger is om mij te verstoppen, dat zichtbaar zijn vooral heel onveilig is.
Als kind had ik de wel de behoefte om gezien te worden maar het betekende ook allerlei dingen die niet fijn waren zoals o.a seksueel misbruik.
Daar zit dus een enorme verwarring van mij als kind.
Aan de ene kant de behoefte om gezien te worden in mijn emoties en aan de andere kant de angst voor de dingen die er dan gebeurde.
De voortdurende onveiligheid die er was in mijn thuis situatie en mijn jeugd maakte dat ik mij zoveel mogelijk terugtrok in mijzelf. Er was geen contact met mij te maken.
Ik leerde mee te bewegen en vooral mijn kwetsbaarheid niet meer te laten zien.
Op school kwam ik slecht voor mezelf op wat maakte dat ik vaak ook het doelwit was voor pesten.
Op latere leeftijd in mijn puberteit werd ik in de jeugdzorg regelmatig afgewezen als ik een poging deed in mezelf en mijn emoties te laten zien. Dat bevestigde dus eigenlijk alleen maar meer wat ik als kind heb geleerd. Dat kwetsbaarheid en zichtbaarheid niet veilig is.
In mijn latere leven als volwassen vrouw ben ik langzaam opgebloeid doordat mensen mij zagen en door andere ervaringen op te doen in het contact met mensen.
Zowel in mijn therapie als daarbuiten.
En dat vroeg zowel heel veel van andere als van mezelf want ik moest daarvoor de bereidheid vinden en het risico nemen om dingen te delen en mij kwetsbaar op te stellen bij de mensen die mij wilde helpen. En die bereidheid moet ik nog steeds elke keer hebben als ik mij kwetsbaar opstel.
Maar door de nieuwe ervaringen die ik heb opgedaan durfde ik en durf ik langzaam wat meer zichtbaar te zijn en mijzelf ook meer te laten zien.
Al is dat nog steeds een proces met angst, ik zie dat het vooral eigenlijk de angsten zijn van mijn kwetsbare kind die daarin meespelen.
De angst om afgewezen te worden en niet als mens gezien te worden en de angst dat andere er misbruik van maken.
Misschien was je het al opgevallen dat ik een foto van mezelf heb neergezet op twitter en inmiddels ook op mijn blog.
Het is voor mij een ervaring in het doorbreken van mijn angst.
De angst om voor mezelf en mijn verhaal te gaan staan en voor de nare reacties die dat teweeg kan brengen.
Het is vooral ook een stap in mijn eigen schaamte doorbreken en in erkenning aan mezelf geven. Erkenning dat mijn verhaal ook gezien mag worden.
In mij zit nog een stuk dat vind dat ik mijn kwetsbaarheden zoveel mogelijk moet verbergen. En dat ze er niet mogen zijn.
Het is de overtuiging dat het alleen maar lastig is die kwetsbaarheid voor mezelf maar vooral voor andere. Die overtuiging die gebaseerd is op de angst om afgewezen te worden staat mij nog regelmatig in de weg.
Je kent het vast wel, dat je bang bent om te delen over je verleden of je gevoel omdat je je schaamt of omdat je bang bent om niet geloofd te worden.
Bang bent voor de oordelen of voor dat mensen je niet meer zien als mens maar alleen als slachtoffer.
Voor mij is die angst heel lang leidend in mijn leven geweest, ik heb dan ook wel een aantal ervaringen met victim blaming *Het slachtoffer de schuld geven* en niet gezien en serieus genomen worden toen ik met mijn verhaal over mijn jeugd naar buiten kwam.
Dat is ontzettend pijnlijk en heeft lang er voor gezorgd dat ik mijzelf niet meer durfde te laten zien.
Je kent vast het gezegde wel: Woorden doen geen pijn maar het zijn juist die woorden die ontzettend pijn kunnen doen en invloed kunnen hebben.
Dan heb ik het niet alleen over de woorden die gezegd werden door de dader maar juist ook over de reactie van de omgeving als je naar buiten komt met je verhaal.
De reactie van andere mensen als je naar buiten komt met je verhaal heeft ontzettend veel invloed. De reacties van andere kunnen helend werken maar de schade ook erger maken.
Je ziet het heelgoed terug in het laatste seizoen van 13 reasons why als die Ty zijn verhaal verteld aan zijn vrienden Clay en Jessica.
Die reacties die hij krijgt van zijn vrienden helpen hem in zijn herstel: Wat ontzettend erg voor je, dit had niet mogen gebeuren en Jessica moest zelfs huilen. Ook heeft Jessica ontzettend veel steun in haar eigen proces aan een vriendin in de serie die ook lotgenoot is.
Wat denk ik wel ontzettend belangrijk is als je stappen zet in zichtbaar zijn en je kwetsbaar opstellen dat je daarin zelf de keuzes maakt die goed voor jou voelen. Voor mij is het allemaal begonnen met open zijn in mijn therapie en langzaam steeds een stukje meer ook daarbuiten.
Het begon met anoniem bloggen maar ik heb besloten voor mezelf dat ik mij niet meer wil schamen en dat ik echt iets wil doorbreken met mijn verhaal.
Ik moet zeggen ik vind het zelf een enorme stap, want het voelt heel kwetsbaar.
Maar de moed vinden om je kwetsbaar op te stellen, de schaamte doorbreken en opnieuw de verbinding aangaan het zijn allemaal thema’s die belangrijk zijn om te helen en te herstellen van trauma.
Ik denk dat we sowieso als samenleving bang zijn om zichtbaar te zijn.
Dat de meeste mensen wel gezien willen worden, want het is immers een menselijke behoefte.
Maar dat we vaak bang zijn om zichtbaar te zijn uit angst voor afwijzing of uit schaamte.
Verstoppen het is iets wat ik als kind al moest doen om te overleven maar iets wat ik langzaam mag doorbreken.
Om gezien te worden mag je ook jezelf zichtbaar maken bij de mensen die belangrijk voor jou zijn.
Dan is het nog aan die ander om jou te willen zien maar je maakt het die ander wel makkelijker om je te zien als je uit je verstop plek komt.
Een van de dingen die ik lastig vind aan zichtbaar zijn met mijn verhaal is dat ik bang ben dat mensen mij dan alleen maar als slachtoffer zien terwijl ik inmiddels zoveel meer ben dan dat.
Ik ben een mens dat steeds meer begint te leven en steeds meer leert genieten van de dingen die er wel zijn.
Iemand die probeert te functioneren ondanks de beperkingen die er zijn door mijn jeugd en trauma’s.
Beperkingen die ik probeer te zien als uitdagingen in mijn leven.
Uitdagingen om van te groeien ondanks of misschien wel dankzij mijn trauma’s.
Mijn trauma’s zijn dingen die mij zijn overkomen/aangedaan maar ik heb in het nu zelf de keuze hoe ik daar mee omga.
Mijn trauma’s zeggen niks over wie ik ben als mens.
Ik trok ooit een wijsheid uit een doosje vol wijsheid en daar stond op niet het vallen is falen maar het blijven liggen wel. (Weet even niet van wie die spreuk oorspronkelijk is.) Maar het blijft een belangrijke in mijn proces heb zelfs een variant op die spreuk in mijn woonkamer staan.
Met de spreuk: Degene die valt en weer opstaat is zoveel sterker dan degene die nooit gevallen is.
En misschien vind ik die laatste nog wel mooier omdat het positiever klinkt want vallen en weer opstaan maakt je sterker!
Het leven met die trauma’s is echt niet altijd makkelijk maar langzaam leer ik er steeds beter mee om te gaan. Ik kan gelukkig ook steeds meer de positieve dingen van het leven zien.
Laten we samen vallen en weer opstaan.
Laten we samen zichtbaar zijn niet alleen voor onszelf maar laten we er ook zijn voor kinderen en mensen die het moeilijk hebben.
Laten we verbinden in de strijd en onze kwetsbaarheid er laten zijn.
Laten we elkaar zien want dat is ontzettend nodig.
En ik verbind mij met deze blog en mijn ervaringen en met wat ik wil uitdragen.
Namelijk dat herstel en groeien mogelijk is ook al zal het niet voor iedereen hetzelfde pad zijn en hetzelfde betekenen want ook daar spelen meerdere dingen in mee.
Dat gezien worden als mens en verbinden en zoeken naar je eigen mogelijkheden daarbij heel belangrijk is.
En dat met goede hulp van hulpverleners die de moed hebben om het proces met je aan te gaan meer mogelijk is dan in de eerste instantie misschien wel gedacht wordt.
En dat we bewust moeten zijn van de schade die kindermishandeling en opgroeien in onveiligheid kan aanrichten.
Mijn innerlijke kind koesteren, ik vind het vaak een behoorlijke worsteling.
De pijn van haar voelt vaak nog behoorlijk verscheurend.
En er zit nog veel verdriet en angst maar ook boosheid van dat kleine meisje in mij.
Het kwetsbare kind is een term die vaak wordt gebruikt in schema therapie.
Ik vind het een heel verhelderende manier om er naar te kijken op de schema therapie manier en ook makkelijker om zo erkenning te kunnen geven aan dat wat er geraakt is en of word.
Mijn psychologe zei me ooit: Eigenlijk heeft iedereen een innerlijk kind in zich en onze emoties zijn ons innerlijk kind.
Dat vond ik heel mooi hoe ze dat zei en die woorden zijn ook blijven hangen want die hebben mij een stukje geholpen om meer compassie voor mijn innerlijke kind en mijn emoties te kunnen hebben.
Al is dat vaak nog een enorme worsteling als het kwetsbare kind wordt geraakt.
Want die emoties van het kwetsbare kind zijn vaak heel sterk en gaan vaak gepaard met veel pijn uit het verleden en met herbelevingen.
Ik voel mij dan als het ware weer helemaal het kind van het toen.
Ik schreef daar al eerder kort wat over in deze blog:
Er zijn nog meerdere varianten van het innerlijke kind zoals het boze kind en het blije kind en nog allerlei beschermers die gebruikt worden in de schema therapie: Beschermers zijn eigenlijk als het ware overlevingsmechanismes die in werking kunnen treden om niet te hoeven voelen.
Als je hier meer over wilt lezen kan ik je onder andere het boek patronen doorbreken van Hannie van Genderen&Gitta Jacob&Laura Seebauer aanraden.
Maar voor nu beperk ik het even tot het kwetsbare kind en mijn eigen ervaring daarmee om het overzichtelijk te houden.
Het kwetsbare kind is een kind deel wat iedereen eigenlijk in zich heeft maar getraumatiseerde mensen kunnen overstelpt worden door pijnlijke gevoelens van het kwetsbare kind.
Het kwetsbare kind voelt zich vaak eenzaam, bang, verdrietig, hulpeloos, minderwaardig, niet geliefd etc. Voorbeeld: Ik ben alleen en onveilig.
Ik schreef het al ik kan mij in het nu weer helemaal dat kleine meisje van vroeger voelen met al haar pijn en angst etc.
En dan kan ik ook gedrag gaan vertonen wat ik toen vertoonde. Mijn overlevingsmechanisme treed dan in werking.
Dat zijn vaak patronen die in het nu eigenlijk niet meer werken, maar die ik heb aangeleerd om te overleven omdat ik als kind niet anders kon.
Ik heb inmiddels het inzicht dat het zo werkt en dat ik het kleine meisje in mij mag omarmen vanuit de gezonde volwassene en dat dat de enige manier is om te helen en om die patronen te kunnen doorbreken.
Dat ik het kleine meisje in mij kan helpen vanuit de gezonde volwassene die ik ben in het nu.
Het is belangrijk om dat inzicht te hebben en om bewust te zijn van het innerlijke kind om het innerlijke kind alsnog te kunnen erkennen en te troosten en zo te kunnen helen!
Al is dat niet altijd makkelijk en is dat een proces met vallen en opstaan omdat vaak als mijn kwetsbare kind geraakt word mijn innerlijke criticus tevoorschijn komt en mijn innerlijke kind op de donder geeft met de meest akelige zinnen.
Zoals Stel je niet zo aan ,Je bent slecht, Je mag er niet zijn, Je bent waardeloos en kan ook helemaal niks. Je bent geen liefde waard en het is allemaal jou eigen schuld. Je verdiend pijn etc.
Die innerlijke criticus zorgt dan dat mijn kwetsbare kind alleen maar meer overstuur word en zorgt dus eigenlijk alleen maar voor een grotere strijd en worsteling met pijn en verdriet.
Ik moet ik dus op het moment dat mijn kwetsbare kind geraakt word haar troosten en gerust stellen en die akelige innerlijke criticus in bedwang houden vanuit de gezonde volwassene.
Want het werkt eigenlijk net zoals bij een kind wat overstuur is of bang is, als een volwassene die lelijke dingen zegt tegen een kind wat overstuur is of angstig wordt het kind alleen maar meer overstuur en angstiger.
Ik moet mezelf dus eigenlijk die basis geven als het ware en mijn eigen veilige en liefdevolle ouder voor mijn kwetsbare kind zijn.
Ik heb daarin al veel geleerd in de therapie die ik al heb gehad voor mijn trauma’s.
En ook veel kunnen leren van waardevolle andere die een band met mij aangingen en die mij ook kleine stukjes hebben kunnen geven van wat ik heb moeten missen in mijn jeugd.
De laatste tijd kom ik steeds meer tot het besef dat er eigenlijk zowel dingen gebeurde in mijn jeugd die er niet hadden mogen zijn om gezond te kunnen ontwikkelen en dat de dingen die er wel hadden moeten zijn om mij gezond te ontwikkelen er niet waren.
Ik sprak het van de week nog uit naar mijn pyschologe dat ik een soort besef heb dat ik misschien wel erger ben beschadigd als kind dan ik eerst wilde erkennen voor mezelf.
En het feit dat ik dat kan erkennen voor mezelf is een hele stap voor me.
Ik stuurde een keer een liedje en filmpje van youtube naar mijn pyschologe wat eigenlijk echt wel heel treffend is voor het innerlijke kind.
In dat filmpje zit het innerlijke kind in de kelder en wordt er uit gehaald door de gezonde volwassene en getroost en gerustgesteld en wordt gekoesterd.
Dat filmpje is nu eigenlijk van grote waarde in mijn proces geworden omdat het zo beeldend is wat betreft het koesteren van het innerlijke kind.
Hieronder staat het filmpje waar ik het over heb:
Het helpt ook in mijn therapie want mijn pyschologe gebruikt het soms door te beginnen over het meisje in de kelder en dat ik het meisje uit die kelder mag halen.
Er speelt veel momenteel en mijn kwetsbare kind koesteren en leren troosten is een belangrijk thema in mijn proces.
En terwijl ik dit zo schrijf bedenk ik mij dat de innerlijke criticus eigenlijk precies hetzelfde doet als wat de daders en mijn moeder vroeger deden. Dat kleine meisje weer terug in de kelder duwen.Eigenlijk is mijn eigen innerlijke criticus dus ook een soort dader geworden.
Ik mag dus nog gaan leren milder voor het kleine meisje in mijzelf te zijn. ❤
Zelfzorgdoos:
Ik ben bezig met een zelfzorg doos die ik er bij kan pakken op het moment dat mijn kwetsbare kind getriggerd wordt met lieve teksten er in van andere mensen, met een knuffeltje, affirmaties zoals ik ben veilig, mooie quotes en plaatjes en foto’s van fijne herinneringen, lekkere geurtjes er in die mij kunnen helpen en troosten op moeilijke momenten.
Daarnaast helpt het mij om mijn innerlijke kind te visualiseren en in gedachten te troosten. Wat mij daar soms bij helpt is een foto pakken van mij als kind en haar dan in gedachten te troosten.
Ook een heel heftig proces omdat het wel heel intens kan zijn wat zo’n foto oproept maar hoe moeilijk ook dat stukje mij mag ook gezien worden en wilt gezien worden alleen dan kan dat stukje helen. ❤
Ik heb ook op mijn altaartje een foto van mijzelf als kind neergezet en er een kaarsje bij gezet en soms brand ik dat kaarsje voor mijn innerlijke kind wat ik toen was en die ik nog steeds in mij heb.
En voor de kinderen die in het nu nog in dergelijke situaties opgroeien!
Het is een proces met vallen en opstaan, maar het innerlijke kind mag er zijn en mag alsnog erkend en gezien worden door de gezonde volwassene.
Want alleen zo kan het innerlijke kind helen. ❤
Dat leer ik steeds meer zowel in mijn therapie proces als buiten mijn therapie proces.
Ik schreef er ooit dit gedicht over en dat vind ik nog steeds van toepassingal ben ik inmiddels al een stuk verder in mijn proces van helen:
———————————————————————————————————————————————–
Een klein meisje wat er is,
Een klein meisje wat zich alleen voelt.
Een klein meisje wat niet snapt wat er met liefde wordt bedoeld.
Een klein meisje wat niet zo goed iemand kan vertrouwen.
Een klein meisje wat steeds op zichzelf moet bouwen.
Een klein meisje wat niet van zichzelf kan houden.
Een klein meisje wat helemaal alleen is.
Een klein meisje met een groot gemis.
Het gemis van ouders die liefde voor haar hebben en die voor haar zorgen.
Een klein meisje wat een muur om zich heen heeft gemaakt.
Een muur ter bescherming omdat ze keer op keer pijn kreeg aangedaan.
En daardoor keer op keer weer werd geraakt.
Een klein meisje wat veel onveiligheid heeft doorgemaakt.
Dat kleine meisje ben ik.
De gezonde volwassene die dat pijnlijke stuk probeert te troosten.
De gezonde volwassene die probeert geduld te hebben voor het kleine meisje.
De gezonde volwassene die probeert liefde te tonen voor het kleine meisje.
De gezonde volwassene die probeert te zorgen voor het kleine meisje.
Het kleine meisje en de gezonde volwassene voor beide is het moeilijk om te zorgen omdat er niet voor hen is gezorgd.
Samen proberen ze in verbinding te staan maar dat lukt vaak nog niet.
En dat zorgt voor verdriet.
Dat zijn ingewikkelde patronen terwijl ze allebei in mijn hart wonen.
Het is wie ik ben door mijn verleden gevormd. De gezonde volwassene wordt al sterker en groter.
Maar het verdrietige eenzame angstige meisje hoort er nou eenmaal ook bij.
Samen vormen ze mij. ❤
———————————————————————————————————————————————–
Ik heb een tijdje terug ook een versie van dit gedicht geschreven wat meer richting herstel en helen gaat. Ik vind het mooi om deze blog met dat gedicht af te sluiten.
Een klein meisje wat niet meer alleen is, maar wat zich nog wel eens zo voelt. Een klein meisje die steeds meer leert wat er met liefde word bedoeld. Een klein meisje wat het eng vind mensen dichtbij te laten. En om de liefde toe te laten. Ze vind het eng, want wat als ze weer word verlaten? Ze trekt aan en duwt. Want ze wilt wel dichtbij, maar vind het ook eng en het maakt haar bang. De gezonde volwassene die gerust stelt, en haar laat uitproberen. Nieuwe ervaringen laat opdoen. Nieuwe dingen helpt te leren. De gezonde volwassene die steeds sterker is. De gezonde volwassene die mag groeien. En het kleine meisje leert dat het leven nu anders is. Veiligheid en liefde was vroeger een groot gemis. Maar nu is het er wel. De gezonde volwassene en het kleine meisje. Hand in hand, mogen ze samensmelten tot een geheel.💕
———————————————————————————————————————————————–
Het innerlijke kind helen, het is een hele klus maar het heeft mij al veel opgeleverd om dit proces aan te gaan. 🙂
Triggers dat zijn dingen/gebeurtenissen die je helemaal overstuur kunnen maken en je weer helemaal in het verleden kunnen brengen.
Dat kunnen beelden zijn maar het kan ook het gevoel van het toen zijn wat er word getriggerd.
Het gevoel van het toen en daardoor kan je je ook gaan gedragen zoals het toen. Oude overlevings mechanismes treden dan weer in werking als het ware.
Als je daar last van hebt kan het moeilijk zijn om onderscheid te maken tussen het nu en het verleden.
Om een voorbeeld te noemen: In het nu hebben we allemaal te maken met het Corona virus.
Voor vele heeft dit gevolgen.
Voor mij is het gevoel van Controle verlies een enorme trigger want vroeger als kind had ik geen controle over de dingen die mij overkwamen.
En ik denk dat dat voor veel lotgenoten zo zal zijn, maar ik hoor het ook van veel mensen die geen trauma hebben dat ze het controle verlies beangstigend vinden..
Controle verlies maakt voor mij dat ik al gauw in overlevings mechanisme’s en angst schiet.
En dat ik weer het zelfde gevoel van ondergaan van mijn trauma’s als kind krijg.
Want als kind kan je niet anders dan ondergaan van wat er gebeurd, gelukkig is het nu slechts een gevoel.
Een oud gevoel en zijn het gebeurtenissen van vroeger die naar boven komen.
Dat kunnen beseffen en erkennen voor mezelf maakt dat ik er minder door overspoeld word maar dat is niet iets wat altijd lukt. Dat blijft een proces van vallen en opstaan.
Daarbij komt nog dat er dus ook mensen dood gaan aan het Corona virus. Het maakt mij banger om mijn dierbare en om mensen uit mijn omgeving te verliezen.
Bang dat ze plotseling overlijden.
Die angst heeft met het plotselinge overlijden van mijn moeder te maken toen ik nog een kind was en mij in een onveilige thuis situatie begaf.
De gevolgen waren groot en ik kwam toen in een nog onveiligere situatie terecht na haar overlijden.
Als kind heb ik ook helemaal geen ruimte gehad om bij mijn emoties stil te kunnen staan en dit een plek te kunnen geven. Alles was gericht op overleven. Inmiddels ben ik volwassen, en ben ik zover dat ik het steeds meer kan erkennen voor mezelf van uit de volwassene die ik nu ben. Maar er zitten wel verschillende kind stukken in mij waaronder eentje die enorm bang is en tijdens herbelevingen voel ik mij ook weer vaak dat kind.
Mijn therapeute zei me laatst toen het bij haar gebeurde: Je verandert helemaal in dat kleine meisje..
Ik zag laatst een Quote van bessel van der kolk voorbij komen: Trauma Comes Back as a Reaction not a memory
Ik vind het zelf een hele mooie Quote want het gaat over de lading die er op een trauma zit en de reactie die het nog veroorzaakt in het nu niet alleen om de gebeurtenis.
Ik zit zelf nog midden in een proces om de dingen die mij triggeren te proberen herkennen en daar mijn weg in te vinden.
Om op het moment van herbelevingen daar uit te kunnen komen en anders te handelen dan te bevriezen, dissioceren of mij terug te trekken etc.
Om te leren dat emoties oké zijn en veilig zijn in het nu.
Dat het oke is om verdrietig, boos ,of bang te zijn.
En dat het ook oke is dat te laten zien in de verbinding met andere mensen.
Dat het in het nu veilig is. Dat is een proces wat met vallen en opstaan gaat. Maar wat ik al wel steeds meer leer. Waar ik steeds meer tools in vind die helpen.
Hieronder geef ik een paar tips over de dingen die mij helpen als ik getriggerd ben:
1. Buiten een wandeling maken en luisteren naar de vogels en de wind op mijn huid voelen.
2. Erkennen voor mezelf dat ik getriggerd ben en dat ik bang, boos, verdrietig etc. ben en dat het oude pijn is wat omhoog komt en of is geraakt in het nu en waar het vandaan komt.
En daarbij bedenken dat dit moment ook weer voorbij gaat en dat het in het nu veilig en oke is.
3. Het delen met een goede vriendin of een dierbare uit mijn omgeving.
4.Een film kijken met een knuffel in mijn handen om mijn innerlijke kind gerust te stellen.
5. Onder mijn verzwaringsdeken gaan liggen en meestal komt mijn kat dan ook op schoot dus is voor mij extra gerust stellend op dat moment. :’)
8. Het is iets wat ik op de yoga vaak heb gedaan: Je gaat liggen op bed of op de vloer en je pakt je knieën vast met je handen en dan wieg je heen en weer als het ware zoals je bij een baby ook doet.
9. Een gronding oefening doen, heb er eentje van mijn therapeute geleerd en heb er veel aan.
(Het handige van een gronding oefening vind ik dat je het eigenlijk op elk moment kan doen en dus op elk moment ik dus iets in handen heb om mijzelf wat rustiger te krijgen.)
10. Tappen op mijn benen en zo op die manier eigenlijk een soort zelf EMDR. (Dit kan jenatuurlijk beter niet zelf gaan doen met grote trauma’s.) Maar je kan het bijvoorbeeld wel doen op het moment dat je bijvoorbeeld angst of verdriet voelt als hulpmiddel om rustiger te worden.
11. Een kinderfilm kijken of luisterboek luisteren
18. Het kind dat ik was visualiseren en troosten en vragen wat het nodig heeft van de gezonde volwassene.
19. Mijn handen op een warme kruik leggen en warm maken en vervolgens op mijn buik leggen bij mijn navel en met mijn handen een wiegende beweging maken.
Dit zijn slechts een paar dingen die mij wel eens helpen en hebben geholpen.
En wat werkt is voor iedereen anders en dat vraagt om uitproberen om daar achter te komen.
En soms is het ook gewoon even rot en dan lijkt even niks te helpen.
Ook die momenten mogen er zijn. Het zijn geen fijne momenten maar door het te accepteren dat het gevoel er nou eenmaal is en het er te laten zijn en eventueel te delen met iemand kan de heftigheid ook weer afnemen.
Probeer maar een beetje lief en mild voor jezelf te zijn daarin dus. ❤
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen in deze voor vele moeilijke tijd!
Er moet me iets van het hart over hoe bureaucratisch het nederlandse zorg systeem in elkaar zit en vooral de rol van zorgverzekeringen daarin.
Het maakt mij boos en verdrietig.
Veel mensen met complex vroegkinderlijk trauma staan lang op de wachtlijst, worden op veel plekken afgewezen omdat ze te complex zouden zijn etc.
En zorgverzekeraars die doen steeds moeilijker om de schaarse plekken die er wel zijn te vergoeden. Ze verzinnen zelf nieuwe eisen en regels die je als client maar ook als ggz instelling niet zomaar kunt weten. Lopende behandelingen moeten hierdoor stop gezet/drastisch vermindert worden. Dat terwijl deze doelgroep vaak al heel veel afgewezen en opnieuw beschadigd is. Schade die vaak is opgelopen al vanaf vroeg uit de jeugd en waar er vaak niet of verkeerd of veel te laat is ingegrepen door de hulpverlening.
Het gaat mij aan het hart, niet alleen voor mij en mijn eigen behandeling voor vroegkinderlijk trauma waar ik veel baat bij heb die hierdoor op losse schroeven staat midden in een heftig trauma stuk. Maar ook voor de behandeling van mede lotgenoten.
Aan de telefoon bleef ik rustig, maar van binnen brak ik toen ik het hoorde.
Ik snap dat er regels zijn maar dit gaat wel ten koste van mensen. Mensen die vaak al enorm veel schade hebben opgelopen ook binnen de hulpverlening en die met de juiste hulp kunnen opknappen. Mensen die heel veel kunnen betekenen in deze maatschappij als er maar ruimte is voor herstel ook als het niet binnen de hokjes past van een standaard behandeling.
Veiligheidinverbinding 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.